@มาร่วมหอลงโลงด้วยกันเถิดเพคะองค์ชายสาม

ปฐมบทแห่งองค์ชายสาม

อี้เฉิงหลุนหมุนจอกสุราในมือ สมองก็พลันนึกย้อนถึงเรื่องราวเมื่อนานมาแล้ว

“องค์ชาย...”

องครักษ์จางหยวนมองห่อผ้าที่อยู่ในมือ ใบหน้าบัดเดี๋ยวขาวบัดเดี๋ยวคล้ำ ได้แต่ร้องเรียกผู้เป็นนายเสียงเบา ยามห่อผ้าในมือเคลื่อนไหวทีเขาก็สะดุ้งโหยง ยามปกติ... ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งเพียงใด เขาก็ไม่เคยหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย ทว่ายามนี้เม็ดเหงื่อไหลชุ่มเต็มหน้าผาก มารดามันเถอะ! เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

องครักษ์หนุ่มทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เพราะไม่คิดว่าองค์ชายสามจะกล้าขโมยลูกของผู้อื่นมาได้อย่างหน้าตาเฉยเช่นนี้

“อ... องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่า...”

“หากเจ้าทำให้ข้าถูกจับได้แล้วล่ะก็... เมื่อกลับถึงวังหลวง ข้าจะเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นขันที” น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยคำขู่ องครักษ์หนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วกระชับห่อผ้าที่เป็นดั่งเผือกร้อนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

อี้เฉิงหลุนยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมด สายตาของเขายังคงจับจ้องสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในห่อผ้านั้น เด็กน้อยนัยน์ตากระจ่างใส เนื้อตัวอ่อนนุ่ม ผิวขาวเนียนละเอียดดั่งน้ำนม เขาเจอนางครั้งแรกตอนที่แอบหนีออกนอกวัง ระหว่างหลบหนีเหล่าองครักษ์ เขาได้เข้าไปในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย ก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นเข้าไปหลบซ่อนตัวในห้อง ๆ หนึ่ง พลางคิดว่าอีกเดี๋ยวค่อยออกไปหาความสำราญใจด้านนอกก็แล้วกัน

แต่แล้วชายหนุ่มก็พลันสะดุ้งเฮือก เพราะเขาเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองหลบเข้ามาอยู่ในห้องของผู้ใดก็ไม่รู้ โชคดีที่เจ้าของห้องต่างพากันหลับสนิท จึงไม่ได้รับรู้การมาของเขาเท่าไหร่นัก

ทว่าขณะที่คิดจะจากไปเงียบ ๆ เสียงดังอ้อแอ้ของอะไรบางอย่างก็ดังเล็ดลอดออกมาจากห่อผ้า เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย แต่พอเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบร่างของเด็กทารกน้อยที่ส่งเสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊าก นิ้วมือป้อม ๆ ไขว่คว้ากลางอากาศ พอเขาลองยื่นนิ้วชี้ออกไปปุ๊บ เจ้าก้อนแป้งน้อยก็ฉวยเอานิ้วของเขาเข้าปากตัวเองจนน้ำลายยืด ครั้นพยายามจะดึงนิ้วออกจากปาก มิคาดคิดว่าใบหน้าน้อย ๆ จะแดงเถือกขึ้นทันตา ปากก็เบะออกจากนั้นก็เริ่มส่งเสียงประหลาด

เขากลัวว่าเสียงนี้จะปลุกคนในห้อง เลยปล่อยให้นิ้วตัวเองอยู่ในอุ้งปากน้อย ๆ นั้นต่อไป ไม่นานผิวที่เห็นว่าแดงก็ค่อยๆ จางลง

เขายิ้ม...

เด็กคนนั้นก็ยิ้มยิ้ม...

เขานิ่ง...

เด็กคนนั้นก็นิ่ง...

เขาขยับ...

เด็กคนนั้นก็ส่งเสียงอ้อแอ้ชอบใจ...

ในวังหลวงที่กว้างใหญ่แม้จะมีสิ่งมีชีวิตมากมาย แต่ไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตใดที่ทำให้เขาพึงพอใจได้เท่ากับเด็กน้อยคนนี้อีกแล้ว เมื่อต้องตาถูกใจมีหรือคนอย่างเขาจะปล่อยให้หลุดมือ...

.

.

.

“องค์ชาย... ไหนท่านบอกว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน ตอนนี้ท่านมีความสุขใยถึงไม่แบ่งปันข้าบ้างเล่า” หญิงสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่ได้นอน ได้เข้ามาเขย่าแขนเขา พลางทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

เขาใช้ปลายนิ้วจิ้มที่หน้าผากมนแล้วดันให้ออกห่างจากกาสุราเหม่ยฮวาชั้นเลิศ ก่อนที่น้ำลายของนางจะลงไปเป็นส่วนผสมในนั้น จึงวางจอกสุราลงแล้วยกกาน้ำเมาขึ้นดื่มรวดเดียว

“องค์ชาย ไฉนท่านถึงทำเช่นนี้เล่า ข้าก็อยากดื่มสุราเหมือนกันนะ” หญิงสาวทำหน้ามุ้ย ในใจรู้สึกไม่ยินยอมอย่างยิ่ง นางเองก็อยากร่ำสุราเหมือนกัน ไฉนถึงได้ขี้งกนักเล่า

เขายิ้มแล้วยื่นกาสุราให้ตามคำเรียกร้องของคนตรงหน้า เยว่เล่อรับมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาของนางลุกวาว ทว่าพริบตาเดียวใบหน้าที่งามเกินวัยก็พลันงอง้ำในทันที

“องค์ชาย! ท่าน... ท่านไม่เหลือให้ข้าบ้างเลย!”

“คอเจ้าอ่อนยิ่งกว่าอะไรดี ให้เจ้าดื่มเข้าไปประเดี๋ยวก็เอาออกหมด เสียดายของเปล่า ๆ”

“ท่านไม่เคยให้ข้าดื่มเลย ท่านก็ตัดสินว่าข้าคออ่อนแล้ว เหอะ! ท่านนี่ช่างเป็นองค์ชายที่แสนรู้จริงเทียว”

นางว่าเขาแล้วก็จากไป...

รู้ตัวอีกที นางจากเขาไปหลายเดือนแล้ว…

++++++++++++++